Para Sa'yo :)

January 9, 2011. Naisipan kitang sulatan, total magkikita tayo kinabukasan.
November 4, 2010. Yan yung araw na hindi ko malilimutan. Yun yung gabing may training ako kinabukasan pero mas pinili kong magspend ng oras sa’yo ‘til 3am. Tanda ko, hiyang hiya ka no’n. Nararamdaman ko. Nakaupo ka lang sa kama, no actions. That was the first time magkita tayo kase. Kaya ang ginawa ko, kinausap kita ng kinausap para mapalapit ka agad sa’ken at ako sa’yo. Tanda mo ba? Naligo pa ko non kase kakagaling ko lang din sa training. Nagbihis ako after maligo. Napansin nating pareho tayo ng tsinelas. Havaianas na brown. Syempre, tumawa tayo. Hindi naman talaga nakakatawa diba? Pero mas pinili nating tumawa kase yun na lang ang pinakamadaling gawen sa mga oras na yon. “Anong movie gusto mong panoorin?” “Ikaw na bahala! Anong meron ba jan [sa laptop]?” “Ah eto!” Magkatabi nating pinanood ang movieng pinili ko. Naging okay naman yung gabi diba? Oo, ako yung unang humawak ng kamay mo. Ayaw mo kasing hawakan yung akin e. Ako na nag-initiate! Dun na nagsimula ang lahat. Lahat-lahat. Dun nagsimulang mahalin kita. Dun ko nalamang mabilis ka patawanin. Dun mo nalamang hindi kasing babaw ng kaligayahan mo ang kaligayahan ko. Dun nagsimulang paikutin ko ang mundo ko sa’yo. Dun nagsimulang lahat ng bagay sa paligid ko, ikaw ang naaalala ko. Oo, nung gabing yon, naging sa’yo ko. Buong-buo, naging sa’yo ko. May mga oras na hindi mo ko naiintidihan pero pinilit mo kong intindihen. Ang mali ko, binaliwala ko lahat ng ginawa mo. Hanggang sa nawalan tayo ng communication Hindi mo ko napanood sa concert namin dahil hindi ako nakapagtext sa’yo. Alam mo bang isa yun sa mga pangarap ko? Yung makasayaw sa loob ng DL Umali Auditorium. Sinabi ko sa’yong manood ka kase gusto ko andun yung mahal ko pag nagawa ko na yung pangarap ko. Bad thing, hindi mo ko nakita. Nalungkot ako. Pero ayos lang. May kasalanan din ako. Sayang, hindi mo na ko makikitang sumayaw. Sayang!
December 9, 2010. Sumayaw ulit ako sa loob ng DL Umali. Gusto mo kong panoorin, pero sabi ko, wag na kasi mabilis na sayawan lang naman yun. Sayang! Kung alam kong yun na yung huling beses na makikita mo ko sumayaw, sana pinapanood na kita. Sayang, kung alam kong yun na yung hule, sana naipakita ko sa’yo kung ga’no ko kasaya sa bagay na gustung-gusto kong ginagawa. Gusto kitang mapabilib. Sana pala, pinapanood na kita. Pagtapos ng sayaw ko, nagkita tayo. Pinakilala kita sa mga kaibigan ko. Tanda mo pa ba sila? Si James, si Tys at si Raemon. Sila yung mga kaibigan ko sa Wyre. Yung grupo ko. Tatlo sila sa madaming nakakaalam kung ga’no kita kamahal. Alam nila dahil nagkekwento ko sa kanila. Umupo tayo sa upuan sa loob ng campus. Nabigyan na tayo ng pagkakataon para mag-usap. Namiss kita non. Sinabi ko naman sa’yo diba? Sinabi mo din saken na namiss mo din ako. Hindi ko alam kung san tayo dapat pumunta. Kaya ang ginawa ko, niyakag kitang maglakad sa loob ng campus. Paikot. Kahit sa nakakatakot na lugar. Pero okay lang. Kasama naman kita e. Doon, nag-usap tayo tungkol sa hindi natin pagcocommunicate minsan. Naayos naman natin yun diba? Nagpromise akong lagi na kong magtetext sa’yo. Tanda ko pa sinabi mo: “Okay lang naman kahit hindi e. Ang gusto ko lang, alam ko lahat ng ginagawa mo. Pero pag naman nagsabi kang wala kang load o hindi ka makakatext, maiintindihan ko naman.” Napangiti ako, sabay sabing “Hinde! Lagi na kong magtetext.” Pagbalik natin sa bench, umupo tayo dun mula 1 ata yun hanggang 2:30. Tanda mo pa ba kung anung ginawa natin don habang nakaupo? Pinatutunog ko yung daliri mo. Ikaw naman, kahit nasasaktan ka, okay lang. Hindi ko alam kung baket. Pagtapos kong patunugin yung daliri mo, hinawakan mo kamay ko... Pinatunog mo den. Hindi ako nasaktan kase sanay naman ako. Lagi ko din kasing ginagawa yun. Nung tapos na, hinawakan mo ng mahigpit yung kamay ko. Mahigpet na mahigpet. Tinago natin yung kamay natin sa takot na baka may taong makapansin. Pinapanood mo pa nga ako ng mga patawang banat ni Kaye Brosas jan sa iPod mo. Gusto mo kase kong patawanin kase sabe mo, mahirap akong mapatawa. Natutuwa ka kapag tumatawa ko. Ako naman, pinipigilan ko yung tawa ko kase ayokong matuwa ka masyado. Ang KJ ko no? Pinarinig mo pa sken yung mga recorded songs mo. Nagrequest pa nga ko e. Tanda mo pa ba? With a smile nirequest ko. Sabe mo: “Osige, tatry ko yun!” napansin nating wala ng ilaw yung Sta. Claus. Pati yung Christmas Tree. Pero nakaupo pa din tayo sa bench. Tanda mo pa ba kung bakit tayo umalis sa bench na inuupuan naten? Matatawa ka. Dahil may mga baklang napicturan sa patay na ilaw ni Sta. Claus at umupo sa bench malapit sa bench na inuupuan natin. Sabe ko: “Tara, dun nalang tayo sa apartment. Tapos na siguro mag-inuman yung mga tao dun.” Edi lakad tayo papuntang apartment. Malas! Hindi pa sila tapos mag-inom. Kaya pumunta nalang tayo sa loob ng kwarto namen. Pinakilala kita sa housemates ko. Tanda mo pa ba sila? Sila Kathy, Diane at Karen. Hindi ko napakilala lahat kase nahihiya ako. Natuwa sila kase, totoo ka pala. Yung taong kinukwento ko lagi sa kanila, nasa harap na nila. Ngumingiti kapag binabati siya, may dala pang RealLeaf na binili natin sa MiniStop. Mag-aalastres nung natapos yung mga nag-iinuman. Pumunta tayo sa tambayan. Tanda mo pa ba kung san yon? Doon, doon nagpatuloy ang lahat. Doon ko napatunayang mahal talaga kita. Mahal na mahal. Doon ko napatunayang hindi na ko takot masaktan. Ready na ko magmahal. At ikaw ang gusto ko. Ikaw ang mahal ko. Ikaw. Doon mo unang narinig na mahal kita. Sinabihan kita don ng “I love you!” Tanda mo pa ba? Sumagot ka din naman e. Sabe mo, “I love you.” Ang sarap marinig. At kahit madilim don, pinipilit kong makita kung pano mo yun sinasabe. Pabulong man, parang malakas pag naririnig ko. Ang sarap pakinggan. Dahil sa pagitan ng bawat halik, nagsasabihan tayo ng I love you. Hanggang sa inabot na tayo ng 4:30. Ayaw mo pang umalis pero pinilit kita kase baka maabutan ka nanaman ng Mama mo at pagalitan ka. Pinilit kong pauwiin ka na. Bumili pa nga tayo ng Chuckie sa MiniStop. Tanda mo pa ba? Nung may padating ng sasakyan, sabe mo: “Sasakay na ba ko? Ayoko pa.” Sabe ko: “Sumakay ka na.” Kung alam ko lang na yun na pala yung huling beses na makakasama kita sa ganung pagkakataon, sana pala sinulit ko na. Sana pala hinayaan na kitang mapagalitan ng Mama mo. Para makasama lang kita ng matagal. Sana pala hindi muna kita pinasakay ng jeep. Sana pala sinulit ko muna yung pagkakataon. Kung alam ko lang na huli na yon, sana pinabagal ko yung oras. Yung tipong tayo lang yung normal. Para habang paparating yung jeep, nasasabi ko sa’yo lahat ng gusto kong sabihen. Kahit madaming mahal na mahal na mahal na mahal na mahal na mahal kita. Okay lang.. Pero wala na, nakasakay ka na ng jeep e. Hanggang text ko na lang nasabe. Naging masaya ako. Masayang masaya.
December 10 hanggang ngayon, hindi ko na alam. Ikaw na ang makakapagkwento niyan. Hindi na ako ang kasama mo sa mga oras na to. Hindi na ko ang kasama mo sa puyatan. Hindi na ko kasama mong tumatawa. Hindi na ko kinukwentuhan mo. Hindi na ko hinahalikan mo. Hindi na ko mahal mo. Eto yung mga panahong lahat ng nasa paligid ko, wala na. Nasa iba na. Yung nagpapaikot ng “mundo” ko, hindi na ako. Hindi na ako yung iniintindi mo. Pero ayos lang! Alam kong masaya ka. Masayang masaya. Ako naman.. Okay lang. Sinasanay ko na ulit yung sarili kong kumilos ng wala ka. Katulad nung date, nung hindi pa kita kilala. Masasanay din ako. :)
January 10, 2011. 1:06am. Gusto kitang pasalamatan. Sabi nga nila diba, wag kang malungkot dahil tapos na, maging masaya ka dahil nangyare. Masaya ko. Masayang masaya. Dumating ka sa buhay ko ng di inaasahan. Pinasaya mo ko. Tinuruan mo ko. Pinaniwala mo ko sa mga bagay na date hindi ko pinaniniwalaan. Tulad ng ano? Tulad nung may magmamahal din pala saken. Sa kahit na mabilis na oras, may nagmahal sken. May nagmahal sken ng totoo. Naramdaman kong espesyal ako. Naramdaman kong merong pagmamahal sa mundo ko. Kahit saglet, nagmahal ako, at minahal ako. Salamat kase pinaramdam mo sken yon. Maraming salamat!
May magkahiwalay tayong mundo. Marami tayong makikilala habang nilalakbay natin ‘to. Pero alam mo, eto yung mga bagay na maalala ko pag narinig ko yung pangalan mo. Lahat ng nabasa mo dito, hindi ko makakalimutan. May mga taong makakasalubong natin habang naglalakad tayo. Minsan, may kakausapin tayo, minsan okay lang, papansinin din naman. Pero hindi ko makakalimutang minsan, nakatayo lang ako sa may tapat ng Caldi habang inaantay ka. At nung nakita kitang naglalakad papalapit sken, naging isa yung mundo naten. Hindi kita kilala pero kinausap kita. Hindi mo ko kilala pero hinawakan mo ko nung hinawkan kita. Hindi tayo magkakilala, pero sabi ni tadhana: “Sige na nga! Pagbibigyan ko kayo. Pero saglit lang ha? Hindi siya para sa’yo. Padadaanin ko lang siya sa buhay mo.” Salamat kay Tadhana kase pinadaan ka niya sa mundo ko. TOTOO. Laking pasasalamat ko. Bakit ba? E naging masaya ko e.
Masyado na yatang nahaba yung sulat ko. :D Salamat kasi kahit sa huling saglet, nilaan mo yung konting oras para basahin yung sulat ko. Napag-isipan ko na lahat ng bagay.. Madami akong nalaman. Pero wala ng galit sa’ken. Masaya ko para sa inyo. :) TOTOO. *******! (Unang beses na mababanggit yung pangalan mo sa sulat ko. AHAHAHAHA.) Wag mo kong kakalimutan ha? Hindi man naging maganda love story naten, okay lang ako. TOTOO. Tandaan mo to ha? Madali kang mahalin, pero mahirap kang kalimutan. :) Andito lang din ako lagi para sa’yo. Kung may mananakit sa’yo, sabihin mo sken. Aawayin ko. HAHAHA. Sa kanya naman, kung sasaktan ka lang niya at paiiyakin, sabihin mo sken. Aagawin talaga kita sa kanya. TOTOO. Ingatan mo sarili mo ha? Andito lang ako.. Salamat! Siguro, habang binabasa mo to, nasa eLBi na ko or nasa kung saan man ako, doing my thing kase ngayon mo lang natapos basahin sulat ko sa sobrang haba! HAHAHAHA. Enjoy *******! Tanda mo pa ba yung toblerone ko na sinabi ko sayong kakainin ko lang pag kasama kita? Andito pa siya sken. :) O pano? Hanggang dito na lang! Buhbye! Maraming maraming maraming salamat! ISMAYL! :)
Tanda mo pa tong pictures na to?


Ghen.